De Laag Onder de Laag


Van Randartikelen naar de Kern



Die gevoelens bleven niet stil. Ze werden luid: boosheid, paniek, verlamming. Wat nu? vroeg iets diep vanbinnen. Misschien is dat wel het moment van waarheid. Niet om weg te rennen, maar om stil te staan. Niet om te vechten, maar om te voelen. Wat als die muur waar ik tegenaan loop geen obstakel is, maar een spiegel? Een uitnodiging om te kijken naar datgene waar ik liever van wegkijk: mijn eigen kwetsbaarheid.

Toen ik me overgaf aan dat gevoel, kwam er ruimte. Wat als dit niet alleen over taken en to-do-lijstjes gaat? Wat als het dieper ligt, geworteld in mijn oorsprong? Mijn lange geboorteproces, bijvoorbeeld. Misschien ligt daar de angst om vast te zitten, om niet vooruit te komen. Alsof ik wacht op toestemming om te bewegen, terwijl die toestemming altijd al in mijzelf lag.


Image
Image

Gedachten kwamen op: iemand anders moet me leiden. Iemand anders weet hoe het moet. Maar wat als dat niet waar is? Wat als ik zelf kan leiden, zelfs zonder de perfecte omstandigheden? Wat als de vrijheid juist ligt in het niet weten?

Het gaat niet om strategieën of oplossingen. Het gaat om echte personificatie: het volledig belichamen van mijn verhaal. Niet aan de zijlijn blijven staan, maar midden in het leven. En ja, dat raakt aan een diepere laag, verbonden met een incarnatieprobleem of geboortetrauma. Dat stukje eenzaamheid, dat gevoel van afgescheiden zijn, is niet per se negatief. Misschien is het ruimte. Ruimte om mezelf te ontmoeten, zonder maskers.

Die eenzaamheid blijkt een sleutel te zijn. Niet om me klein te houden, maar om me te verbinden met mijn overvloed. Deze gevoelens wijzen me niet af, ze wijzen me de weg. Ze nodigen me uit om te vertragen, om te luisteren naar de fluisteringen onder de ruis van het dagelijks leven.

Want onder al dat randwerk ligt de kern. De plek waar alles samenkomt. De twijfel is daar: Moet ik dit doen? Heb ik hier wel zin in? Maar misschien is die twijfel geen obstakel, maar een teken van groei. Een signaal dat ik iets ouds mag loslaten en iets nieuws mag toelaten.


Misschien is dat wel de sleutel. Niet het perfecte plan, maar de bereidheid om in de twijfel te blijven staan. Om het ongemak te voelen en toch verder te gaan. Niet omdat ik zeker weet dat het goed komt, maar omdat het de enige weg is die echt van mij is.

Ik vind deze ochtenden soms lastig. Lastig om wakker te worden, lastig om goed te aarden, lastig om een positieve vibe te vinden. Soms lukt het me de hele dag niet goed om te verbinden. Misschien heeft het te maken met ascensieverschijnselen, de Schumann-resonantie, of de verhoogde energie op aarde. Het voelt alsof we continu in een uplift zitten, waarbij ons bewustzijn zich verruimt en nieuwe verbindingen in ons brein worden aangeboord. Dit kan oude energieën en trauma’s naar boven brengen, zoals geboorte- of incarnatietrauma’s.

Voor mezelf betekent dit dat ik vast kan komen te zitten in oude patronen, gevoelens van verlamming en het idee dat ik de boot mis. Soms voelt het alsof ik vastzit in een goedkope film zonder motivatie om iets te doen. Vroeger voelde ik me verantwoordelijk om iedereen te redden, maar dat enthousiasme is verdwenen. Dit is een uitnodiging om op te ruimen op het diepste niveau. Het gevoel niet thuis te zijn op aarde, de dichte energieën, het onbegrip voor hoe mensen met elkaar omgaan—dit alles raakt aan datzelfde geboortetrauma


Toch weet ik dat er een weg is. Door ademwerk en bewustzijn te brengen in deze gevoelens kan ik ze transformeren. Ik wil deze ervaringen ombouwen naar iets positiefs, niet wachten tot het vanzelf beter wordt. Het is tijd om te gaan staan, om mijn koers te bepalen, en om te accepteren dat elke ochtend opnieuw een start is. Misschien sputtert de motor, maar ik kies ervoor om door te gaan.

Dus hier sta ik. Met verwarring, vragen, en het gevoel van eenzaamheid. Maar ook met de wetenschap dat deze gevoelens mij niet klein hoeven te houden. Ze wijzen me op iets groters: de overvloed die er altijd al was. Het besef dat ik niet hoef te wachten op het perfecte moment, want dat moment is altijd nu.

Dit is het echte werk. Niet het afmaken van randartikelen, maar het toelaten van de kern. De kern van mezelf. En misschien is dat genoeg. Misschien is dat alles.

Image